ازدحام ترافیکی فرصتی برای امرار معاش گدایان

ازدحام ترافیکی در جاده های شهر کابل، فرصت خوب برای امرار معاش زندگی گدایان می باشد و آنها در این مدت به دنبال موتر های لوکس و مدل بالا می گردند.

به گزارش افغان نیوز: ازدحام ترافیکی و راه بندان جاده های شهر کابل فرصت خوبی برای پیدا کردن پول آب و نان گدایان شده است.

بیشتر گدایان که در بین جاده های کابل میگردند در چند نقطه مشخص شهر کابل که ازدحام ترافیکی بیشتر دارند، ایستاده هستند که به صورت نمونه منطقه ده افغانان، چهارراهی برکی، کوته سنگی یا چهارراهی انصاری را می توان نام برد.

در این نقاط افراد زیادی با سنین متفاوت از کودکان گرفته تا افراد معیوب میان سال و حتی پیر مرد ها چشم به شیشه های موتر دوخته اند تا کسی از آن بالا برایشان، چند افغانی تعارف کنند.

جنگ و حملات انفجاری نا خواسته بر شمار این گدایان می افزاید، کسی پدر و برادر شان را از دست میدهند و کسی شوهر و حتی کسانی عضو بدن شان قربانی این حملات می شوند که دیگر قدرت و توانایی کار را از دست میدهند و به اجبار دست به گدایی میزنند.

شماری از گدایان این شهر، فقر، بیکاری، جنگ و حملات انتحاری و انفجار را دلایل اصلی گدایی خویش برای بدست آوردن خرچ و مصارف زندگی شان عنوان می کنند.

یکتن از گدایان جاده های شهرکابل با نام مستعار "رمضان" ازدحام ترافیکی را فرصت خوبی برای یافتن مصارف فامیل اش می داند.

این فرد میان سال 35 سال عمر دارد، وی می گوید که از رحم مادر معیوب به دنیا آمده و نان آور سه نفر اعضای فامل شان است. وی گفت، حکومت به معلولین و معیوبین فقیر و بدون واسطه توجه ندارد.

حکومت کسانی را که واسطه برای رسیدگی به مشکلات شان دارند همکاری نموده و خرج و مصارف شان را از حقوق دیگر معلولین و معیوبین بصورت ماهانه پرداخت می نماید.

وی خاطرنشان ساخت، اگر ازدحام ترافیکی در جاده های شهر نباشد، هیچ کس برای وی پول نداده و نمی تواند مصارف روزانه اش را برآورده سازد و اکثر روز ها و شب ها را گرسنه سپری می نمایند.

به گفته وی با ازدحام ترافیکی روزانه حدود 250 الی 300 افغانی در آمد دارد، اما روزهای که این فرصت پیش نمی آید، 100 افغانی هم پیدا نمی توانند.

علی رضا جوانی است لاغر اندام و با سن 27 سال، او نیز در مسیر کوته سنگی گدایی میکند چون هر دو پایش حرکت ندارد تا کار کند.

او می گوید چهار سال پیش با نیروهای نظامی آلمان در ولایت پکتیا ترجمانی می کرد که در اثر انفجار ماین یک پایش را ازدست داده است.

او می گوید که از چهارسال گذشته تا اکنون در شهر کابل با گدایی زندگی اش را ادامه داده و مصارف زندگی خود را تهیه میکند.

علی تنها زندگی نمیکند بلکه چهار تن دیگر با تاریک شدن شب در انتظار برگشت او به خانه است، تا لقمه نانی بیاورد.

وی می گوید که اگر یک روز برای بدست آوردن آب و نان دو فرزند و خانم ام، گدایی نکنم، شب را تا صبح گرسنه سپری می نماییم.

وی خاطر نشان ساخت، بعد از حادثه ی  که برای من اتفاق افتاد، به دولت مراجعه کردم اما مسوولان هیچ گونه توجه ی به حال من نکرده و گفتند که از هر ولایت که معاش دریافت می کردی، باید همان جا رفته و اسناد های تان را حاضر نمایی.

علی رضا می گوید، من معلول شده بودم و صحتمند نبودم که اسنادهای خویش را برای حکومت حاضر می کردم چرا که همه چی دست خارجی ها بود اما بعد از آن روز نا امید شده و به گدایی رو آوردم.

در میان اگر از زاویه دیگر به این قضیه نگاه کنیم، شاید نگاه کردن گدایان به افرادی که از آنها خواستار پول هستند، آزار دهنده است.

ذوالفقار جوانیست که داخل موتر تاکسی نشسته است او میگوید که این گداها در هر چهار راه ایستاده اند اگر آدم به آنها روی خوش نشان دهند آنها یک یا دو نفر نیستند و بیش از ده نفر هستند باید به تمام آنها پول بدهی.

از سوی هم اگر پولی برای آنها ندهی طرز نگاه کردن شان آدم را آزار میدهد.