نامه سرگشاده یک دیپلومات امریکایی به طالبان

بنده به عنوان شخصی تحصیل‌یافته و یکی از دیپلومات‌های آمریکایی که نزدیک به ۳۵ سال است تلاش می‌کنم تا واقعیات افغانستان را درک کنم، می‌توانم به خود پاسخ دهم.

به گزارش افغان نیوز: نویسنده: بارنت روبین

ترجمه و تلخیص از سایت نیویورکر

شما در نامه‌ی 14 فبروری 2018 ـ نامه‌ی سرگشاده به مردم آمریکا ـ از ما خواسته بودید تا «آینده‌ی نیروهای نظامی آمریکا را در روشنی واقعیت‌های موجود افغانستان ارزیابی کنیم». دست‌کم بنده به عنوان شخصی تحصیل‌یافته و یکی از دیپلومات‌های آمریکایی که نزدیک به 35 سال است تلاش می‌کند تا واقعیات افغانستان را درک کند، می‌توانم به خود پاسخ دهم. بیشتر افغان‌ها ترجیح می‌دهند که هر پاسخی در عوض ارجاع به شما، به جنرال‌های پاکستانی و سازمان‌های جاسوسی حامی شما نظر اندازد. من با این گفته موافق نیستم. من به صورت مستقیم و غیرمستقیم از جنوری 1997 با شما هم‌گام بودم؛ هنگامی که در دانشگاه کلمبیا استاد بودم و با نماینده‌ی شما که برای تصاحب کرسی افغانستان در سازمان ملل به نیویورک آمده بود، ملاقات کردم. من در همان زمان به این نتیجه رسیدم که مخالفان شما استقلال، قابلیت‌ها و ظرفیت‌های شما را دست‌کم گرفته‌اند. البته شما نیز آن‌ها را دست‌کم گرفته بودید.

امروز دولت افغانستان میزبان دومین نشست کابل است. تلاش برای آغاز روند گفت‌وگوهای صلحی که در آن 23 کشور شرکت جسته است. ملل متحد همین ماه پیش اعلان کرد که 10 هزار غیرنظامی در سال 2017 در افغانستان کشته یا زخمی شدند. مسؤل دوسوم از این تلفات، مخالفان مسلح دولت بوده‌اند.

شما تلفات غیرنظامیان بر اثر حملات نیروی هوایی آمریکا، سرافکندگی گوانتانامو و سرآمدن کاسه‌ی صبر سربازان و خانواده‌های‌شان را برجسته ساخته‌اید. من هم می‌خواهم به هزاران غیرنظامی‌یی که در نتیجه‌ی حملات مسلحانه، انتحاری و انفجاری شما کشته شده‌اند اشاره کنم. در پاییز امسال دادگاه بین‌المللی کیفری (ICC) تحقیقی را پیرامون جرایم جنگی در افغانستان راه‌اندازی کرد. در کمتر از سه ماه، افغان‌ها 1.7 میلیون عمل غیرانسانی را به ثبت رساندند. ترجیح می‌دهم که در این‌جا به خواست‌تان برای گفت‌وگو پاسخ بدهم.

باید اندکی با آن‌چه که شما «حل موضوع افغان‌ها از راه گفت‌وگوهای صلح» خوانده‌اید، مخالفت کرد؛ آن‌هم در صورتی که افغان‌ها این امر را ممکن بدانند. در بیست‌ونهم جنوری، پس از آن‌که گروه شما یک موتربمب را زیر پوشش آمبولانس پنهان کرد تا نزدیک به صد تن را به کام مرگ بکشاند، رییس‌جمهور ترامپ چنین گفت: «من فکر نمی‌کنم که در حال حاضر برای انجام گفت‌وگو آمادگی داشته باشیم». این واکنشی آنی بود نه راهبردی مشخص. آن‌طور که شما به روز دوشنبه پیش خود سنجیدید: «ایالات متحده درهای گفت‌وگو با طالبان را باز گذاشته است».

خطای تقاضای شما برای آغاز روند گفت‌وگوهای صلح در این‌جاست که این نامه صرفن به نشانی آمریکایی‌ها می‌رود؛ نه به مردمان افغانستان. شما به افغان‌های مخالف خود اتهام می‌بندید که «به ملت خیانت کرده‌اند». اما فساد و چنددستگی دولت افغانستان نه برای واشنگتن و متحدان‌اش، بل‌که برای کل ملت‌های جهان شناخته شده است. گفت‌وگوی شما با دولت آمریکا نمی‌تواند جای گفت‌وگوی شما با دولت افغانستان و میلیون‌ها شهروندی را پر کند که از حملات‌تان می‌ترسند و از بازگشت‌تان به قدرت می‌هراسند. سعی در نادیده گرفتن شهروندان، صرفن تکرار اشتباه آمریکا در نادیده گرفتن شماست.

تقاضای شما از ایالات متحده برای پایان بخشیدن به جنگ می‌تواند بیش از این قناعت‌بخش باشد، اگر داوطلبانه خود را کنار بکشید. شما نیازی به تغییر کلی جایگاه خویش ندارید: تنها کافی است در دستورات‌تان تجدیدنظر کنید تا دولت‌های آمریکا و افغانستان مجبور به پذیرش آتش‌بس موقت شوند.

به طور میانگین هر روز 9 غیرنظامی در جنگ افغانستان جان می‌بازند. شما خود را متعهد می‌دانید که به هیچ احدی اجازه نمی‌دهید از خاک افغانستان علیه کشور دیگری استفاده کند. شما گفتید: «ما اندیشه‌ی انحصارگرایانه نداریم». تجمع و نشست نمایندگان سیاسی در کابل نشان می‌دهد که تعهد شما به مذاکره و استقلال‌طلبی واقعی است. فرصتی نیز برای واشنگتن و کابل ایجاد شده تا آتش‌بس موقت را بپذیرند.