معاون اول ریاست جمهوری در واکنش به اظهارت اخیر طالبان میگوید: خانواده های شهری در دوران طالبان برای اولین بار در تاریخ کشور مجبور به فرار گروهی به پاکستان شدند و بخشی از آنها به پیش خدمت های متمولین پنجابی تبدیل شده تا حدی که آنها را «کابلی نوکر» صدا میزدند.
به گزارش افغان نیوز: امرالله صالح، معاون اول ریاست جمهوری، امروز چهار شنبه(2، میزان) در صفحه رسمی فسبوک اش نوشته است که طالبان حقایق تلخ و دردناک کنونی و تاریخی را که جامعه در ذهن و سینه اش از ظلم و جهل این گروه دارد، رد و تکذیب کرده اند.
وی می گوید که صدها عنوان کتاب، ده ها هزار عنوان مقاله و هزاران رساله در مورد ظلم و تاریک اندیشی این گروه تا اکنون نوشته شده است.
صالح چندین سوال مطرح کرده است مبنی بر اینکه «آیا طالب میتواند یک رساله را آدرس دهد که در آن از به اصطلاح اداره طالب سخن مثبت گفته شده باشد؟ طالب همیشه مسئله تامین امنیت را در کابل در دهه نود از دستاوردهای شامخ خود میداند. آیا میدانید در دروان طالب نفوس کابل کمتر از پنج لک نفر بود و اکنون نزدیک به هفت ملیون است؟.
آقای صالح خاطرنشان کرد که قیمت خانه و جایداد در شهرنو کابل در زمان طالبان در حدود بیست هزار دالر بود؛ زیرا جامعه امید را از دست داده بود و فکر می کرد جایدادش را بفروشد و از دوزخ طالبان بیرون کند؛ اما اکنون ارزان ترین خانه در شهرنو یک میلیون دالر است.
بر اساس اظهارات معاون اول ریاست جمهوری، بخاطر سهولت برای تروریستان پاکستانی، طالبان جهت و قانون ترافیکی را چپ ساخته بودند و تمام موترهای وارد شده «دست پاکستان» بود.
او با بیان اینکه در حاکمیت طالبان بزرگترین آرزوی خانواده های کابل دستیابی به آرد و روغن در آخر ماه بود، اظهار داشت که کوچه کوچه کابل چیزی بنام «کوته اندیوال» های فلان طالب بود و هرکدام شان بالاتر از قانون در محله حکم رانی داشتند.
به باور وی، هیچ طالبی تاریخ افغانستان نه، بلکه از تاریخ معاصر و احمدشاهی کشور واقف نیست و در پنج سال حاکمیت تاریک بر پایتخت، یک روز به اصطلاح مجلس کابینه دایر نشد. صالح در مورد دلیل فروریختن بت های بامیان از سوی طالبان می گوید که این کار بخاطر فتوای استادان پاکستانی طالبان و برای اینکه به اصطلاح احساسات بودیست های هند را خدشه دار بسازند، انجام شد، در حالیکه تاریخ بودایی افغانستان هیچ ربطی به هند ندارد.
صالح نوشته است که در دوران طالبان برای اولین بار در تاریخ کشور خانواده های شهری مجبور به فرار گروهی به پاکستان شدند و بخشی از آنها به پیش خدمت های متمولین پنجابی تبدیل شده تا حدی که آنها را «کابلی نوکر» صدا میزدند.
وی تصریح کرد که به دلیل ترس پاکستان از حضور افراد تحصیل کرده در افغانستان به طالبان اجازه نمی داد که هیچ شخصیت تحصیل یافته و علاقمند به کار با آنها را در بین خود جای دهد. در زمان طالبان، مجلس عروسی و جنازه به سختی تفاوت می شد؛ «زیرا در هردو سکوت مرگبار حاکم بود، زیرا در یکی مرده را بر سرشانه ها انتقال میدادند و در دیگری زن را به مانند جنازه». این فهرست طولانی در دل تاریخ، ذهن جامعه و سینه های مردم حک شده است و حالا اگر طالب میگوید «نه»، پس شجاعت داشته باشد که به آزادی بیان تمکین کند تا مردم؛ سیاه را سیاه و سفید را سفید در برابر رهبران شان بیان کنند.
این اظهارات در حالی بیان می شود که روز گذشته طالبان اظهارات اخیر هر دو معاون ریاست جمهوری را پروپاگند در برابر گفتگوها و روند صلح کشور دانسته بودند.
پیام ها